Watertherapie

Drie Antwerpse dames doen aan Aquagym.
Een meisje in bloemenbadpak leert duiken.

In de kleedkamer daarnaast vervangt een klasgenoot
een hoofddoek door een badmuts, maar meteen
wringt ze borsten en billen in haar duikpak.

Een jongen van ongeveer een meter hoog
verliest zijn kroeshaar, maar blijft toch
bang voor de bal. Bang voor de bal

is ook de moeder die haar baby
voor de eerste maal te water laat
en onder het gepomp van luide muziek
twee stampende beentjes aait.

Te water als een duikboot, een ark,
een groene onderzeeër

of de aangehaakte stoel waarin een meneer van vijftig
geeuwend hangt te zweven. Zwevend vergeet hij
zijn wijkende kin, zijn doorhangende armen,
zijn open mond, zijn onbeweeglijke benen.

Een andere vrouw vergeet bij elke lengte
de hoeveelste lengte, en waar
en misschien ook wel wie zij was.

Toch blijft het lekker ploeteren.

Onder water adem ik, bezie ik het breken van licht,
het verschuiven, wiegelen van vlakken,

al die lichamen, al die mensen die stuwen,
die steeds meer hetzelfde zijn.
Onder water vormen ze een lijn.

Nu jij nog, met alle eendjes uit je klas,
eerst honderd meter, dan kopje onder en spatten maar!

Nu jij nog, kopje onder met dat computerhoofd,
die kwajongensbenen, die gedeukte tenen, dat zilverhaar!